Vazgeçiyorum. Kabullenmek ile aldırmazlık arasındaki o ince çizgi çoktan kalktı. Hangisinde olduğumu bilmiyorum. Üzerime biçilen hayatı yaşayamıyorum. Beynimin arkasında korkak bir savaşçı var, her olmayışa bir bahane oku fırlatıp çekiliyor inine, atına atlayıp kendi diyarına gitmek yerine. Zamanı gösteren her şeyi durduruyorum. Zaman benim gibiler için ağar bir hakaret ve ne büyük işkence. Sinsi yelkovan ile acımasız akrep onlara tutunmama izin vermediler. Savurup attılar beni. Ben onlar kadar aceleci değilim maalesef. İnceldiğim yerimden kopmayı istiyorum ama olmuyor bir türlü. Hani olsa daha güçlü bir şeye bağlarım kendimi. Vazgeçiyorum. Vazgeçmenin dayanılmaz hafifliğiyle kuş bakışı bakıyorum kendime. Derken, beşinci kez ertelediğim alarm çalıyor. Fırlıyorum yataktan, işe geç kalıyorum.
kelimelerce hayat 